Είναι πραγματικά μαγικό το πώς μία σταγόνα όταν πέφτει από ψηλά στο καπό ενός αμαξιού, σταματάει την εξάπλωση της προηγούμενής της, που έπεσε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Όσο κι αν δείχνουν τη συνεργασία και το ομαδικό τους πνεύμα οι σταγόνες, σχηματίζοντας το νερό, δυο σταγόνες δε μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο στη φύση.
Αυτές ήταν οι πρώτες γραμμές που έγραψα. Μόλις τελείωσα την παράγραφο, εμπνεύστηκα και τη συνέχεια.
-Είναι 31 Μαρτίου και οι πλαγιές καταπράσινες, έχουν γεμίσει μικρά-μικρά πολύχρωμα λουλούδια. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα λουλούδια που θα γίνουν μεγάλα σε λίγο καιρό. Όσο μπορούν, αναπτύσσονται. (Οι πόλεις πάλι, όχι)
-Στις πλαγιές υπάρχει χώμα που έχει υγροποιηθεί λόγω της βροχής. Τουλάχιστον, άμα γλιστρήσεις έχεις κάποια χόρτα, κάποια δέντρα ή κάποιες ρίζες να πιαστείς. (Στην πόλη, πάλι, έχεις μόνο καθρέφτες αυτοκινήτων, σήματα της τροχαίας και καγκελάκια)
-Στις πλαγιές μία σταγόνα, ό,τι και να της συμβεί, ποτέ δε μπορεί να χαθεί. Πάντα θα υπάρχουν τα στοιχεία που τη δημιούργησαν(βλ. H2O). (Στην πόλη, πάλι, μία σταγόνα που πέφτει στο σκελετό ενός κινούμενου αυτοκινήτου, το πιο πιθανό είναι, λόγω ταχύτητας, να πέσει στο επόμενο αμάξι που ακολουθεί και μετά στο επόμενο και έπειτα σε ένα άλλο, μέχρι που, τελικά, θα καταλήξει στην άσφαλτο, θα μολυνθεί με κάθε πιθανό χημικό στοιχείο και η διάλυση στα στοιχεία της θα αποκαλεστεί “παράδεισος”)
-Στις πλαγιές οι πυγολαμπίδες φωτίζουν για να μπορέσουν να ζευγαρώσουν. (Στην πόλη, πάλι, ανάβουμε τα φώτα όποτε μας καπνίσει και έπειτα λέμε “Σήμερα είναι η ημέρα της Γης”)
-(Στην πόλη, μία γλάστρα είναι πολύ ωραία, ειδικά όταν έχει ένα φυτό μέσα της) Στις πλαγιές, η γλάστρα είναι το σκουπίδι.
-Στις πλαγιές οποιοδήποτε σκουπίδι της φύσης παραλαμβάνεται, αποσυντίθεται και χρησιμοποιείται από τα σκαθάρια και άλλα ζώα. (Στην πόλη, πάλι, οι σκουπιδιάρηδες κάνουν απεργία).
Στην πόλη, η φράση “παράθυρο στη φύση” είναι ευρέως γνωστή. (Για “παράθυρο στην πόλη” γιατί δε λέει κανείς;)
-Στις πλαγιές, τα ζώα χρησιμοποιούν τα φυτά και τα δέντρα για να καλυφθούν από τους εχθρούς τους. (Στην πόλη χρησιμοποιούμε τις τέντες στα μπαλκόνια μας για να μη μας βλέπουν οι ομοειδείς μας – ή απέναντι. Μήπως, τελικά, όλοι είναι εχθροί μας;)
-Στις πλαγιές, όταν μία μύγα πέσει πάνω σε ένα πουλί-εχθρό της, τρώγονται μεταξύ τους. (Στην πόλη με τα αυτοκίνητα συμβαίνει το ίδιο)
-Στις πλαγιές, αν το λιοντάρι έτρεφε αισθήματα αγάπης, δε θα μπορούσε να αποκαλεστεί “ο βασιλιάς των ζώων”. (Στην πόλη, πάλι, ο άνθρωπος που δεν αδικεί το διπλανό τους, ούτε να αποκαλεστεί κάτι προλαβαίνει, ούτε να επιβιώσει)
-Στις πλαγιές, για να ανέβει ο άνθρωπος ψηλότερα μπορεί, απλώς, να μοχθήσει περπατώντας. (Στην πόλη για να ανέβει ο άνθρωπος ψηλότερα πρέπει να αλλάξει ένα κομμάτι της ψυχής του)
-Στις πλαγιές, η ομίχλη είναι σύνηθες φαινόμενο. (Στην πόλη, πάλι, εμφανίζεται μόνο με έναν θερμοσίφωνα σε λειτουργία για πολλή ώρα και μία βροχή ανοιχτή τέρμα στο ζεστό μέσα σε μία καλά κλεισμένη μπανιέρα)
-Στις πλαγιές δεν υπάρχουν πλούσια και φτωχά ζώα. Το κάθε ένα έχει την περιοχή του, ανάλογα με το αν υπάρχει από τη φύση, κατάλληλη τροφή προς βρώση. (Στην πόλη πάλι υπάρχουν και πλούσιοι και φτωχοί. Αλλά οι πλούσιοι που κατοικούν στις φτωχές περιοχές, είναι λιγότερο αποδεκτοί από τους πλούσιους που κατοικούν στις περιοχές των πλουσίων).
-Στις πλαγιές “αν υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”. (Στην πόλη, πάλι, αν υπάρχει καπνός, υπάρχουν και φιλτράκια και χαρτάκια και αναπτήρας)
-Στις πλαγιές, ο χαμαιλέοντας αλλάζει αμφίεση για να προσαρμοστεί στο εκάστοτε περιβάλλον και να μην τον φάνε οι εχθροί του. (Στην πόλη, πάλι, ο άνθρωπος προσαρμόζει την αμφίεσή του για να αποκτήσει φίλους ή να μετατρέψει κάποιους σε λιγότερο εχθρούς ή συναδέλφους του)
-Στις πλαγιές, όταν έρθει ο χειμώνας, τα χελιδόνια που ήρθαν την άνοιξη υποχρεούνται “εκούσια” να φύγουν για αλλού για να μην πεθάνουν. (Στην πόλη, πάλι, τέτοια παραδείγματα υποχρεωτικής “εκούσιας” μετανάστευσης υπάρχουν πολλά, με ελληνικότερο τη Μικρασιατική καταστροφή)
-Στις πλαγιές, ο καλύτερος ηθοποιός είναι ο χαμαιλέοντας και ο καλύτερος μίμος ο παπαγάλος. (Στην πόλη, πάλι, ο καλύτερος ηθοποιός δε μπορεί να κάνει το χαμαιλέοντα και ο καλύτερος μίμος δε μπορεί να κάνει τον παπαγάλο. Οι πολιτικοί μπορούν. Οι μαθητές, πολλές φορές, υποχρεούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα)
-Στις πλαγιές, κάθε ζώο χτίζει το δικό του σπίτι. Τα ζώα που δε χτίζουν το δικό τους, χρησιμοποιούν το σπίτι που έχτισαν άλλα ζώα, πχ για να γεννήσουν τα αυγά τους. (Στην πόλη, πάλι, το σπίτι το χτίζουν άλλοι άνθρωποι μαζί με εσένα, αν όχι μόνοι τους. Οι άνθρωποι που δε χτίζουν δικό τους σπίτι, χρησιμοποιούν το σπίτι όπου έχτισαν άλλοι άνθρωποι ή το νοικιάζουν. Οι υπόλοιποι κατοικούν στα παγκάκια)
-Στις πλαγιές, είναι συνηθισμένο φαινόμενο η αποθήκη ζώων, όπως τα μυρμήγκια, να είναι κοινόχρηστη από όλα τα μυρμήγκια της ομάδας. (Στην πόλη, πάλι, το ψυγείο είναι τοποθετημένο μέσα στο σπίτι, μέσα στο οικόπεδο, μακριά από το οικόπεδο, το σπίτι και ψυγείο του γείτονα, ώστε να μην είναι ποτέ κοινόχρηστο, σε όποια ομάδα κι αν ανήκει ο γείτονας – βλ. Α+, ΟΦΗ, πολιτικές απόψεις, θρησκεία κ.α.)
-Στις πλαγιές, η καλύτερη κουρτίνα είναι το φύλλωμα των δέντρων. Αν μια ακτίνα ήλιου αγγίξει τη φωλιά του ζώου, το ζώο είναι ώρα να ξυπνήσει. (Στην πόλη, πάλι, αν μια ακτίνα αγγίξει το παράθυρο του σπιτιού του ανθρώπου, είναι ώρα για “πέντε λεπτάκια ακόμα” και όταν το μάτι πέσει πάνω στο ρολόι, είναι ώρα για “ωχ! Άργησα!)
Αυτές ήταν οι πρώτες γραμμές που έγραψα. Μόλις τελείωσα την παράγραφο, εμπνεύστηκα και τη συνέχεια.
-Είναι 31 Μαρτίου και οι πλαγιές καταπράσινες, έχουν γεμίσει μικρά-μικρά πολύχρωμα λουλούδια. Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα λουλούδια που θα γίνουν μεγάλα σε λίγο καιρό. Όσο μπορούν, αναπτύσσονται. (Οι πόλεις πάλι, όχι)
-Στις πλαγιές υπάρχει χώμα που έχει υγροποιηθεί λόγω της βροχής. Τουλάχιστον, άμα γλιστρήσεις έχεις κάποια χόρτα, κάποια δέντρα ή κάποιες ρίζες να πιαστείς. (Στην πόλη, πάλι, έχεις μόνο καθρέφτες αυτοκινήτων, σήματα της τροχαίας και καγκελάκια)
-Στις πλαγιές μία σταγόνα, ό,τι και να της συμβεί, ποτέ δε μπορεί να χαθεί. Πάντα θα υπάρχουν τα στοιχεία που τη δημιούργησαν(βλ. H2O). (Στην πόλη, πάλι, μία σταγόνα που πέφτει στο σκελετό ενός κινούμενου αυτοκινήτου, το πιο πιθανό είναι, λόγω ταχύτητας, να πέσει στο επόμενο αμάξι που ακολουθεί και μετά στο επόμενο και έπειτα σε ένα άλλο, μέχρι που, τελικά, θα καταλήξει στην άσφαλτο, θα μολυνθεί με κάθε πιθανό χημικό στοιχείο και η διάλυση στα στοιχεία της θα αποκαλεστεί “παράδεισος”)
-Στις πλαγιές οι πυγολαμπίδες φωτίζουν για να μπορέσουν να ζευγαρώσουν. (Στην πόλη, πάλι, ανάβουμε τα φώτα όποτε μας καπνίσει και έπειτα λέμε “Σήμερα είναι η ημέρα της Γης”)
-(Στην πόλη, μία γλάστρα είναι πολύ ωραία, ειδικά όταν έχει ένα φυτό μέσα της) Στις πλαγιές, η γλάστρα είναι το σκουπίδι.
-Στις πλαγιές οποιοδήποτε σκουπίδι της φύσης παραλαμβάνεται, αποσυντίθεται και χρησιμοποιείται από τα σκαθάρια και άλλα ζώα. (Στην πόλη, πάλι, οι σκουπιδιάρηδες κάνουν απεργία).
Στην πόλη, η φράση “παράθυρο στη φύση” είναι ευρέως γνωστή. (Για “παράθυρο στην πόλη” γιατί δε λέει κανείς;)
-Στις πλαγιές, τα ζώα χρησιμοποιούν τα φυτά και τα δέντρα για να καλυφθούν από τους εχθρούς τους. (Στην πόλη χρησιμοποιούμε τις τέντες στα μπαλκόνια μας για να μη μας βλέπουν οι ομοειδείς μας – ή απέναντι. Μήπως, τελικά, όλοι είναι εχθροί μας;)
-Στις πλαγιές, όταν μία μύγα πέσει πάνω σε ένα πουλί-εχθρό της, τρώγονται μεταξύ τους. (Στην πόλη με τα αυτοκίνητα συμβαίνει το ίδιο)
-Στις πλαγιές, αν το λιοντάρι έτρεφε αισθήματα αγάπης, δε θα μπορούσε να αποκαλεστεί “ο βασιλιάς των ζώων”. (Στην πόλη, πάλι, ο άνθρωπος που δεν αδικεί το διπλανό τους, ούτε να αποκαλεστεί κάτι προλαβαίνει, ούτε να επιβιώσει)
-Στις πλαγιές, για να ανέβει ο άνθρωπος ψηλότερα μπορεί, απλώς, να μοχθήσει περπατώντας. (Στην πόλη για να ανέβει ο άνθρωπος ψηλότερα πρέπει να αλλάξει ένα κομμάτι της ψυχής του)
-Στις πλαγιές, η ομίχλη είναι σύνηθες φαινόμενο. (Στην πόλη, πάλι, εμφανίζεται μόνο με έναν θερμοσίφωνα σε λειτουργία για πολλή ώρα και μία βροχή ανοιχτή τέρμα στο ζεστό μέσα σε μία καλά κλεισμένη μπανιέρα)
-Στις πλαγιές δεν υπάρχουν πλούσια και φτωχά ζώα. Το κάθε ένα έχει την περιοχή του, ανάλογα με το αν υπάρχει από τη φύση, κατάλληλη τροφή προς βρώση. (Στην πόλη πάλι υπάρχουν και πλούσιοι και φτωχοί. Αλλά οι πλούσιοι που κατοικούν στις φτωχές περιοχές, είναι λιγότερο αποδεκτοί από τους πλούσιους που κατοικούν στις περιοχές των πλουσίων).
-Στις πλαγιές “αν υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”. (Στην πόλη, πάλι, αν υπάρχει καπνός, υπάρχουν και φιλτράκια και χαρτάκια και αναπτήρας)
-Στις πλαγιές, ο χαμαιλέοντας αλλάζει αμφίεση για να προσαρμοστεί στο εκάστοτε περιβάλλον και να μην τον φάνε οι εχθροί του. (Στην πόλη, πάλι, ο άνθρωπος προσαρμόζει την αμφίεσή του για να αποκτήσει φίλους ή να μετατρέψει κάποιους σε λιγότερο εχθρούς ή συναδέλφους του)
-Στις πλαγιές, όταν έρθει ο χειμώνας, τα χελιδόνια που ήρθαν την άνοιξη υποχρεούνται “εκούσια” να φύγουν για αλλού για να μην πεθάνουν. (Στην πόλη, πάλι, τέτοια παραδείγματα υποχρεωτικής “εκούσιας” μετανάστευσης υπάρχουν πολλά, με ελληνικότερο τη Μικρασιατική καταστροφή)
-Στις πλαγιές, ο καλύτερος ηθοποιός είναι ο χαμαιλέοντας και ο καλύτερος μίμος ο παπαγάλος. (Στην πόλη, πάλι, ο καλύτερος ηθοποιός δε μπορεί να κάνει το χαμαιλέοντα και ο καλύτερος μίμος δε μπορεί να κάνει τον παπαγάλο. Οι πολιτικοί μπορούν. Οι μαθητές, πολλές φορές, υποχρεούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα)
-Στις πλαγιές, κάθε ζώο χτίζει το δικό του σπίτι. Τα ζώα που δε χτίζουν το δικό τους, χρησιμοποιούν το σπίτι που έχτισαν άλλα ζώα, πχ για να γεννήσουν τα αυγά τους. (Στην πόλη, πάλι, το σπίτι το χτίζουν άλλοι άνθρωποι μαζί με εσένα, αν όχι μόνοι τους. Οι άνθρωποι που δε χτίζουν δικό τους σπίτι, χρησιμοποιούν το σπίτι όπου έχτισαν άλλοι άνθρωποι ή το νοικιάζουν. Οι υπόλοιποι κατοικούν στα παγκάκια)
-Στις πλαγιές, είναι συνηθισμένο φαινόμενο η αποθήκη ζώων, όπως τα μυρμήγκια, να είναι κοινόχρηστη από όλα τα μυρμήγκια της ομάδας. (Στην πόλη, πάλι, το ψυγείο είναι τοποθετημένο μέσα στο σπίτι, μέσα στο οικόπεδο, μακριά από το οικόπεδο, το σπίτι και ψυγείο του γείτονα, ώστε να μην είναι ποτέ κοινόχρηστο, σε όποια ομάδα κι αν ανήκει ο γείτονας – βλ. Α+, ΟΦΗ, πολιτικές απόψεις, θρησκεία κ.α.)
-Στις πλαγιές, η καλύτερη κουρτίνα είναι το φύλλωμα των δέντρων. Αν μια ακτίνα ήλιου αγγίξει τη φωλιά του ζώου, το ζώο είναι ώρα να ξυπνήσει. (Στην πόλη, πάλι, αν μια ακτίνα αγγίξει το παράθυρο του σπιτιού του ανθρώπου, είναι ώρα για “πέντε λεπτάκια ακόμα” και όταν το μάτι πέσει πάνω στο ρολόι, είναι ώρα για “ωχ! Άργησα!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου